De psycholoog die zelf naar een psycholoog gaat. Sinds kort ben ik dat weer.
Want worstelen doen we als mens uiteindelijk allemaal. Ook de psychologen onder ons.

Wat me op dit punt heeft gebracht

Aan de oppervlakte bezit ik al veel kennis en vaardigheden. Zowel over psychologie in het algemeen alsook mijn eigen psyche. Onderliggend worstel ik echter al jaren met traumatische ervaringen die ik onvoldoende heb verwerkt. Die zorgen nu voor hardnekkige patronen en een gebrek aan basisveiligheid. In eerdere therapieën stond er steeds iets anders op de voorgrond zoals zelfbeschadiging, depressies, suïcidaliteit, waardoor deze thema’s veilig onderbelicht konden blijven. Nu is het tijd om daar verandering in te brengen.

Met het starten van dit nieuwe traject, heb ik ook veel teruggedacht aan mijn eerdere behandelingen. Wat ik van mezelf weet, is dat ik na een therapiesessie niets meer wil hoeven. Geen verplichtingen meer zodat ik het gesprek kan laten bezinken en alle ruimte heb om aan te passen op mijn gevoel. Ook realiseerde ik me hoe weinig ik daadwerkelijk kan herinneren van eerdere behandelingen. Globaal weet ik het nog, maar specifiekere details niet meer. Frustrerend is dat ik me wél herinner dat bepaalde thema’s besproken zijn, maar niet meer wat mijn psycholoog daarover zei. Dat wil ik nu graag anders doen.

Een nieuw ritueel

Een nieuw ritueel heb ik in het leven geroepen: na elke sessie met mijn psycholoog haal ik een ijsje bij de ijssalon om de hoek.

Er mag namelijk best een beloning zijn voor prikken waar het juist pijn doet en licht schijnen op plekken die ik liever in het donker zou laten.

Het is al moeilijk genoeg en reflecteren gaat beter met iets zoets.

Inmiddels heb ik een aantal gesprekken gehad. Met een vol hoofd verlaat ik het statige gebouw op weg naar de ijssalon. De eerste keer dat ik daar een ijsje bestelde, had ik direct spijt! Ze hadden ook pistache ijs en dat wilde ik ook graag uitproberen. Mijn ijskeuze voor de week erna was meteen gemaakt. De dag van de vierde sessie was regenachtig. Op weg naar mijn psycholoog was de ijssalon nog dicht. Ik maakte me haast meer zorgen om mijn ritueel na de sessie dan over het gesprek zelf. Na het gesprek was het echter opgeklaard. Er kwam een druilerig zonnetje door en de ijssalon was gelukkig toch weer open. Misschien moet ik variaties gaan bedenken op mijn ritueel als het ijs-eet seizoen écht voorbij is. Maar voor nu lijkt het niet meteen nodig.

Terwijl ik daar, het liefst in de zon, mijn ijsje zit te eten en de omgeving rustig in me opneem, pak ik ook mijn notitieboekje erbij. Al snel heb ik een vaste structuur bedacht hoe ik iedere week wil terugblikken op de sessie

• het ijsje van de week: gewoon vanwege de knipoog en de luchtigheid
• hoe zit ik erbij?: wat heeft me geraakt die sessie? Hoe voel ik me nu na het gesprek?
• Sessie highlights: wat heeft het gesprek me gebracht? Welke inzichten zijn blijven hangen? Hoe ga ik daarmee verder?

De kracht van schrijven

Meestal zit ik daar langer te schrijven dan ik had verwacht. Het verlicht niet zozeer mijn gemoed en de zwaarte van de gesprekken. Alle emoties, indrukken en inzichten zingen rond in mijn lichaam. Door het op te schrijven voelt het wel op een bepaalde manier iets lichter. In ieder geval iets makkelijker om het allemaal vast te kunnen grijpen.

Ik heb het namelijk de aandacht en introspectie gegeven die het verdient. Dat maakt vervolgens ruimte om mijn dagen te vervolgen terwijl ik ietsje dieper adem kan halen.
Ik kan het altijd teruglezen als ik dat nodig heb.

De weg naar geluk

Therapie biedt (helaas) geen snelle oplossingen. Vaak is het een langduriger proces op weg naar helen en het vergroten van geluk. Dat proces kan ik niet verstellen.
In de tussentijd kan ik wel mijn levensgeluk alvast vergroten door ijs te eten.
Deze week ging ik voor witte chocolade en aardbei.